چرا و چگونه براي كودك امنيت عاطفي ايجاد كنيم؟
آثار مثبت امنيت عاطفي را به سادگي مي توان در كودكان دو ساله مشاهده كرد. به عنوان نمونه كودكان ايمن در اين سن وسعت توجه بيشتري در بازي دارند، در تلاش براي يافتن راه حل كارهايي كه ابزار در آنها دخالت دارد اعتماد به نفس بيشتري دارند و غالبا به راحتي از مادر خود به عنوان منبع كمك و حلال مشكلات استفاده مي كنند. در سن هجده تا سي ماهگي، كودكان ايمن حالت رشد يافته تر و پيچيده تري در بازي كردن دارند كه نشان مي دهد اجتماعي تر، از نظر عقلي جلوتر و از نظر درك جهان بهتر از دوستان نا ايمن خود هستند. كودكان ايمن در سن پيش دبستاني، تعامل سريعتر و روانتري با يك بزرگسال بيگانه مثل معلم برقرار ميكنند. كودكان نا ايمن اختلالات رفتاري خيلي بيشتري مثل كج خلقي و رفتار پرخاشگرانه از خود نشان مي دهند. اين گونه كودكان به ديگران مي چسبند و طالب توجه اند، در مدرسه رفتار خوبي ندارند و با شيطنت و خرابكاري توجه ديگران را جلب مي كنند. كودكان ايمن همدلي بيشتري با ساير بچه ها و بزرگترها نشان مي دهند. آنها از ناراحتي ساير مردم لذت نمي برند در حالي كه كودكان ناايمن به ناراحتي ديگران مي خندند. در حدود سن چهار و پنج سالگي، كودكان داراي امنيت عاطفي از نظر رويكرد انعطاف پذير به زندگي و كارداني، برتر از كودكان ناايمن هستند و عزت نفس آنها در همان سن نيز بسيار بيشتر است. در سن پنج و شش سالگي نيز كودكان ايمن رفتار دوستانه تري دارند و نزد همسالان خود از محبوبيت بيشتري برخوردارند. از هر نظر به نفع شماست كه در كودك احساس امنيت و دلبستگي مطمئن نسبت به خود ايجاد كنيد. الگوهاي رفتاري معيني براي والدين وجود دارند كه سبب ايجاد امنيت عاطفي مي شوند و شما بايد از اين الگوها تبعيت كنيد. والديني كودكان داراي امنيت عاطفي دارند كه رفتار خود را با رفتار كودك منطبق مي كنند، يا به عبارت ديگر از آهنگ رفتار و اعمال كودك تبعيت مي كنند. همچنين به نظر مي رسد والدين اينگونه اطفال از نظر عاطفي با كودكان خود دوستانه تر رفتار مي كنند؛ آنها بيشتر لبخند مي زنند، بيشتر از آهنگ گفتار خود استفاده مي كنند و صداي خود را به شكلي گوياتر به كار مي برند. آنها بيشتر كودكان خود را لمس مي كنند و در آغوش مي گيرند. مادران اطفال نا ايمن از نظر روانشناختي “غير قابل دسترس” خوانده مي شوند. اين مادران ممكن است افسرده باشند، از تماس با اطفال خود در ماههاي اول زندگي بيزارند و تمايلي به توجه كردن به اطفال خود ندارند و حتي شايد آنها را نپذيرند و از آنها دوري كنند. بنابراين اگر پس از تولد كودك دچار نوعي از اندوه، افسردگي يا عدم تمايل و علاقه كافي به فرزندتان شده ايد، بهتر است هر چه زودتر در صدد رفع آن برآئيد. از همسر، دوستان و كارشناسان متخصص در اين زمينه كمك بخواهيد.
گردآورنده : سارا گودرزی
