نحوة تسریع ارتقای نوآموزان تیز هوش و کیفیت انجام آن
همان طور که در آغاز این بحث اشاره شد، تسریع در ارتقای کودکان تیز هوش، بدون توجه به هدف های خاص آموزش و پرورش آنان و بدون در نظر گرفتن لزوم رشد متعادل و همه جانبة کودک، ممکن است لطمات شدید جسمی و روحی به کودک وارد آورد که آثار نامطلوب آن سال های متمادی باقی بماند. به همین دلیل، باید دید تسریع در طی مراحل آموزشی این گونه کودکان تا چه حد مطلوب است و در کشور های پیشرفته به چه کیفیتی انجام می گیرد.
موضوع تسریع در ارتقای نو آموزان تیز هوش، همواره مورد بحث محافل کارشناسان آموزش و پرورش بوده است. تحقیقات متعدد در این زمینه، نتایج مشابه و تا حدی یکسان داشته است، به طوری که به ندرت اتفاق می افتد نتایج تحقیقات متفاوت، چنین هماهنگ باشد. این تحقیقات نشان داده است که تسریع محدود در طی مراحل آموزشی ابتدایی، متوسطه و پیش دانشگاهی، در صورتی که از سه یا چهار سال تجاوز نکند، مطلوب و عملی است.
تسریع عبارت است از سرعت در طی مراحل آموزشی در مدتی کمتر از دورة رسمی آموزش و پرورش. این امر از راه های متفاوت انجام می گیرد که متداول ترین آن ها عبارت اند از:
1.جهش: این روش که در گذشته، بیشتر در مدارس ابتدایی متداول بود، عبارت است از کذشتن از کلاسی بالاتر، بدون صرف یک سال تحصیلی برای طی آن.
2. پیشرفت سریع: این روش به دانش اموز اجازه می دهد که برنامه های درسی را از طریق فشرده کردن و گنجاندن مواد درسی دو سال در یک سال و یا طولانی کردن مدت سال تحصیلی و یا گذراندن واحد های درسی بیشتر در طی سال( در مدارسی که این امکان وجود دارد ) زود تر از مدت رسمی معین تمام کند و امتحان دهد.
3. پذیرفتن دانش آموز قبل از رسیدن به سن دبستان: این روش به کودکان تیز هوش امکان می دهد که قبل از رسیدن به سن دبستان وارد مدرسه شوند.
هر یک از این روش ها در مرحلة اجرا نسبتاً مشکلاتی خواهد داشت. البته جهش یا پذیرفتن کودک در دبستان در سنین پایین، معمولاً برای معلم زحمت زیادی دارد. در حالی که پیشرفت سریع مستلزم تغییر زیاد در روش تعلیم و محتوای برنامه است. قبل از اجرای هر یک از روش های تسریع، باید به موضوع آمادگی معلمان، آمادگی محیط و رفتار و نظر اولیای اطفال توجه کافی کرد.
گردآورنده : سارا گودرزی
