روح یک پسر بسیار بزرگ است . یک پسر در حدود اواسط دوره ی نوجوانی دوست دارد جهشی به سوی آینده داشته باشد اما باید جایی برای پریدن داشته باشد و دستهایی قوی برای حمایت از او در کنارش باشد…
به همین دلیل باید روابط اجتماعی مناسب ایجاد شود تا به او کمک کند.
اگر ما والدین «گروهی» را در اطراف خود داشته باشیم، می توانیم مطمئن شویم که دیگر بزرگسالان (به صورت فردی یا در گروههایی منسجم) می توانند به نوجوانان ما کمک کنند تا حس ارزشمند بودن و تعلق داشتن را به دست آورند. بدون اجتماع مناسب (شبکه ی بزرگسالان متعهدی که به صورت آگاهانه مراقب بچه های همدیگر هستند) نوجوانی به عنوان مرحله ای از زندگی، با شکست مواجه می شود.
ورود به مرحله ی بزرگسالی تلاش زیادی در بر دارد. نوجوانان نیاز دارند با همسالان خود ارتباط داشته باشنداکثر والدین به غلط تصور می کنند که پسران نوجوان نیاز به دوست صمیمی برای ابراز احساسات و عواطف خود ندارند و دختران عاطفی تر هستند. به گمان آن ها دوست صمیمی برای دختر نوجوان برای شراکت در اسرار خصوصی ضروری است اما پسران برای تفریح و ورزش و سرگرمی به دوست نیاز دارند نه ابراز احساسات و عواطف اما طبق تحقیقات مشخص شده است که پسران بین سنین 11 تا15 ساله همانند دختران به یک دوست صمیمی برای ابراز احساسات نیاز دارند. دوستی که با او درد دل کنند. در غیر این صورت در بزرگسالی نخواهند توانست رابطه دنباله دار و مثبتی با دوستان برقرار کنند و دچار عوارض این تنهایی خواهند شد. بنابراین بهتر است این تصور غلط که فقط دختران احساساتی هستند را کنار بگذاریم.
اما گاهی لازم است به پسرها بیاموزیم که داشتن تمام احساسات برای جنسی که در آینده ای نزدیک مرد می شود ، کاملا طبیعی است. همه ی ما نیاز داریم که در روند رشد و تکامل عاطفی نیاز داریم احساسات را بر چسب بزنیم، درک کنیم و آن ها را بروز دهیم. هر کدام از این مراحل به طور مستقیم سلامت روانی ما را تحت تاثیر قرار می دهد. اختلال در این روند می تواند به اختلالات مختلف روانی و اضطرابی در فرد بینجامد. بنابراین والدین توجه داشته باشند باید احساسات و عواطف را در بچه ها برچسب بزنند یعنی نوجوان بداند احساس خشم، اندوه، شادی، ناامیدی احساساتی طبیعی هستند و او باید این احساسات را تجربه کند. همچنین والدین باید احساسات بچه ها را درک کنند نه این که آن را رد کنند. به عنوان مثال اگر نوجوانی احساس ناامیدی می کند و آن را به والدینش می گوید، نباید والدین آن را انکار کنند، در بسیاری از مواقع والدین تصور می کنند نباید احساسات منفی نوجوان را تایید کرد در صورتی که این کار به سلامت روانی نوجوان لطمه می زند. باید یاد بگیریم احساسات منفی نوجوان را درک کنیم و به او اجازه دهیم احساسات خود را بروز دهد. نوجوان نباید به خاطر احساس بدی که دارد مورد سرزنش واقع شود بلکه باید سعی کرد با آرامش مهر تایید بر احساس او زد و سپس به او در غلبه بر احساسش کمک کرد.
از این لحاظ هیچ تفاوتی بین دو جنس وجود ندارد و پسران همان قدر نیاز به ابراز و درک احساسات خود دارند که دختران. بسیاری تصور می کنند که از آن جا که تمایل به داشتن قدرت بیشتر در پسران دیده می شود، پس نیاز به احساس در آن ها کمتر است در حالی که احساس به قدرت ربطی ندارد و دیده شده که آدم های قدرتمند، احساسات قوی تری داشته اند.
به والدین توصیه می شود از واکنش های کلیشه ای مثل عبارت : مرد که گریه نمی کند ، در مورد پسر نوجوان خود بپرهیزند. با احساسات او همدلی کنند و به آن ها احترام بگذارند. الگوی مناسبی برای فرزندان خود باشند و او را تشویق کنند تا دوستان صمیمی برای خود پیدا کند .
این عبارت که :مردها گریه نمی کنند به غلط در فرهنگ ما و بسیاری دیگر از فرهنگ ها رایج شده و باید تصحیح شود زیرا همه انسان ها به بروز احساسات و درک احساساتشان از جانب دیگران نیاز دارند. والدین توجه داشته باشند که وقتی مانع ابراز احساسات پسر نوجوان خود می شوند دو اتفاق ممکن است بیفتد؛ یا او باید احساسات خود را انکار کند که در آن صورت ممکن است دچار اختلالات شخصیتی شود و یا این که برای بروز آن ها به شیوه های دیگری متوسل شود که از نظر فرهنگی برای جنس او پسندیده تر است، مثل پرخاشگری. درست به همین دلیل است که پرخاشگری در نوجوانان پسر بسیار بیشتر از نوجوانان دختر است، ممکن است به جای پرخاشگری با درونی کردن احساسات، به افسردگی و اضطراب مبتلا شود. چنین نوجوانی منزوی می شود و از خانواده دوری می کند بدون این که از نظر خانواده، این رفتارهای او علت خاصی داشته باشد. بنابراین بهتر است والدین هوشیارانه نسبت به رفتارهای مختلف نوجوان اقدام کنند و هرگز احساسات و هیجانات مثبت و منفی او را انکار نکنند، بلکه بستری فراهم کنند تا نوجوان بتواند احساسات خود را ابراز کند.
منبع:تبیان
ویرایش و تلخیص:آکاایران
