سمبلهای غیر واقعی که گاه کودکانمان را آزار می دهند
ترس از گرگ، هیولا و جادوگر بدجنس
بعد از یک دوره هراسهای ذاتی که حقیقتا واقعی نیستند، ترس کودکان شکل دیگری بهخود میگیرد و با سمبلهایی که در هر خانوادهای متفاوت است، همراه میشود.
از حدود سه سالگی دنیای کودک پر از شخصیت های جادویی مانند هیولا و دیو و… می شود در این سنین کودک ممکن است به سئوالات منطقی شما پاسخ های خیالی بدهد باید به حرفهای آنها گوش دهید و خیالات آنها را با دروغ اشتباه نگیرید .
آرام آرام دنیای خیال و واقعی را بدون سرکوب و یا انکار کردن برای او تفکیک کنید .
” – ……من هیولا هستم …………… آره تو خیلی خوب ادای هیولا را در میاری ”
تا سن 3سالگی ترسها معمولا به قسمتهای دهانی مربوط میشوند (گرگ گرسنهای که دهانش باز است، شیری که در حال دریدن است و…). سپس بهصورت کابوسها و ترسهای پیچیدهتری که گاه ترکیبی از خیال و واقعیت هستند خود را نشان میدهند(ترس از دزد، جادوگر و…).
کابوسها
کابوسها شکل مخصوصی از رویاها هستند که باعث نمایان شدن ترسهای شدیدی میشوند و نباید آنها را نادیده گرفت. مهم است که با کودک در مورد ترسهایش صحبت کنیم. در حقیقت بهتر است به ترسهای کودک توجه نشان دهیم تا از این طریق به او کمک کنیم بر آنها غلبه کند. باید به کودک اطمینان خاطر دهیم و او را آرام کنیم. بعضی از بزرگترها ترجیح میدهند به کودک توضیح دهند که هیولاها وجود ندارند و برخی دیگر بیشتر مایلند از کلمات اطمینان بخش استفاده کنند(نگران نباش، من برای حفاظت از تو در کنارت هستم و…).
ترس از دکتر، دندانپزشک و آمپول
این ترسها، ترسهایی واقعی هستند. چیزی که کودک را میترساند ترس از درد بدنی است (دردی که قطعا وجود دارد)؛ بنابراین مهم است که ترس را انکار نکنید. مثلا زمانی که میخواهید به کودک آمپول بزنید فایدهای ندارد به او بگویید که «اصلا درد نداره، هیچی احساس نمیکنی». حتی اگر درد قابل تحمل هم باشد باز ترس وجود دارد. ازاینرو بهتر است با کودکتان روراست باشید، به او دروغ نگویید و برایش توضیح دهید که درد کمی خواهد داشت و فقط یک سوزش کوچولو احساس خواهد کرد. گرفتن دست کودک به هنگام ویزیت شدن به او اطمینان خاطر میبخشد. حضور شما این امکان را به کودک میدهد تا احساس کند از طرف شما مورد حمایت قرار میگیرد.
ترس از تلویزیون
تلویزیون رسانهای گروهی است که نباید صحنههای ترسناک را برای کودکانمان به نمایش بگذارد. برخی از برنامههای تلویزیونی با به نمایش گذاشتن حوادث، تصادفات، تصاویر مربوط به جنگ، فیلمهای پلیسی، تبلیغات و… اعمال خشونتباری را در معرض دید کودکانمان قرار میدهند که نباید کودکان به آنها نگاه کنند. مهم است کودکان را در برابر تصاویر خشونتباری که از برخی برنامههای تلویزیونی یا از طریق اینترنت پخش میشوند محافظت کنیم و تعیین کنیم چه برنامههایی را میتوانند تماشا کنند. هوشیاری پدران و مادران در این زمینه میتواند بهترین روش حفاظتی باشد.
گرداورنده : سارا گودرزی