تغییر توانایی های حرکتی در سالهای دبستان
با پیشرفت تدریجی نمو بدن ، توانایی های حرکتی کودکان پیش دبستانی رفته رفته افزایش می یابد. عضلات بزرگتر می شوند و هماهنگی عضلانی نیز تدریجا بیشتر می شود، به طوری که اکثر کودکان می توانند به چالاکی بدوند، لی لی کنند ، بپرند و جست و خیز کنند . اکثر کودکان 6 ساله ، اگر به آنها فرصت یادگیری داده شود می توانند دو چرخه برانند، از روی طناب بپرند ، اسکیت کنند ، از درخت بالا بروند و از دیوار بپرند. مهات های حرکتی ظریف نیز پیشرفت می کنند ، اکثر کودکان 8 تا 9 ساله می توانند چکش زدن ، اره کردن ، استفاده از ابزار باغبانی ، خیاطی ، بافتنی ، حفظ تناسب در نقاشی ، نوشتن ، تایپ کردن و گرفتن ناخن را یاد بگیرند.
در رشد حرکتی کودکی میانه ، تفاوتهای غیر ثابتی بین دو جنس دیده می شود. دخترها از لحاظ فیزیکی رسیده تر از پسر های همسن خود هستند ، به این معنی که دختر ها در قیاس با پسرهای همسن به درصد بالاتری از قد دوره بزرگسالی خود دست می یابند. به همین دلیل ، در مطالعات رشدی مقایسه ای بین دختران و پسران دارای سن تقویمی برابر ، در واقع دختران از لحاظ رشدی رسیده تر با پسران نارسیده تر مقایسه می شوند . به طور کلی ، سطح فعالیت با سن رسش نسبت معکوس دارد و فعالیت کودکان پر سالتر کمتر از کودکان خردسالتر است . عقیده بر ان است که پسر ها در مهارت های فیزیکی مستلزم قدرت و عملکرد حرکات درشت ، نظیر فوتبال ، برترند . و دختران در مهارت های فیزیکی مستلزم ظرافت ، انعطاف پذیری و چالاکی ، نظیر ژیمناستیک ، برتری دارند. باید گفت که قبل از بلوغ ، بسیاری از این تفاوتها ناشی از تجارب متفاوتی است که از دختران و پسران دارند. آکادمی پزشکی کودکان امریکا می گوید که هیچ دلیلی برای جداسازی پسران و دختران در فعالیت های فیزیکی در سنین پیش از بلوغ وجود ندارد. پس از بلوغ دختران کم وزن ترندو جثه کوچکتر آنها سبب می شود که در ورزش های تصادفی سنگین در معرض آسیب دیدگی قرار گیرند.
گردآورنده:سارا گودرزی
