خلق و خوی طفل و دلبستگی
خصوصیات طفل نیز در ایجاد یک رابطه ماندنی بین او و مراقبش و ماهیت تعاملات انها بی تاثیر نیست . برای مثال یک طفل توانمند و پاخده بیشتر احتمال دارد مادرش را وادار کند پاسخ های مناسبی بدهد. اطفالی که معاشرتی نیستند با مادرشان کمتر تعامل برقرار میکنند و همین امر زمینه ساز بروز دلبستگی مضطربانه در انها میشود.
مهمترین خصوصیت موثر طفل در دلبستگی ، خلق و خوی اوست. تفاوت های فردی کودکان در واکنش های
شان نیز بر نحوه پاسخدهی والدین تاثیر می گذارد. وقتی مادر با طفلی سروکار دارد که تحریک پذیر و تندخو نیست رفتار بسیار مثبت تری خواهد داشت تا وقتی فرزندش همیشه تندخو و تحریک پذیر است.
مادران کودکان عنق یعنی کودکانی که تندخو، ناراحت و نق نقو و عصبی هستند غالباً پاسخدهی کمتری دارند و در نتیجه زمینه ساز دلبستگی مضطربانه میشوند. اطفالی که دلبستگی مضطربانه ای دارند بیشتر گریه میکنند، توجه طلب ترند و هیجانات منفی تری بروز می دهند. احتمال ایجاد دلبستگی توام با ایمنی در کودکان خوش خلق تر بیشتر است.
یکی از طرفداران برجسته نقش مهم خلق و خو به نام جروم کیگان، برای توصیف گرایش برخی از اطفال و خردسالان به گوشه گیری و ابراز هیجانات منفی در برابر آدمها، محلها، اشیا و رویدادهای جدید از اصلاح بازداری رفتاری استفاده کرده است. این گونه اطفال برای تطبیق با وضعیت جدید به وقت زیادی احتیاج دارند و در وضعیت های جدید باید به مادرشان نزدیک باشند . سطح هورمون کورتیزول انها که نشانگر فشار روانی است نیز در وضعیت های جدید افزایش می یابد.
تندخویی و تحریک پذیری اولیه طفل، دلبستگی مضطربانه او و بازداری رفتاری با هم رابطه دارند. دلبستگی توام با مقاومت نشانگر میزان بالای بازداری است و اجتناب نشانگر پایین بودن بازداری. کیگان (1984) میگوید کیفیت دلبستگی محصول خلق و خوی طفل در وضعیت عجیب است و عامل مهمی در تعیین دلبستگی است.
در مورد میزان اهمیت خلق آن هستند و نتایج برخی مطالعات دیگر دو پهلوترند.
گردآورنده:فریبا نقدی
