والدین میپرسند با دعوای خواهر و برادرها چه کنیم ؟
فرزند اولی که تا همین دیروز تمام عشق و توجه والدینش را داشته و حالا محبت و عواطف مادرش را حول یک خائن کوچک می‌بیند که باعث تنهایی و بی‌توجهی به او شده است، کمترین عکس‌العملش تنفر است. اگر در چنین شرایطی قرار دارید، بهتر است که در مرحله اول شروع کنید به گفتن خاطراتی از کودکی‌‌اش. از اینکه او هم روزی مرکز توجه بوده و به همین شکل تغذیه و مراقبت می‌شده است. در مرحله دوم از امر و نهی کردن بیش از حد به فرزند بزرگ‌تر خودداری کنید؛ «دستش نزن، دردش می‌گیره» «سر و صدا نکن، بیدار می‌شه» «تکونش نده، تازه شیر خورده» این جملات باعث می‌شود که فرزند دوم به شکل یک مزاحم برای کودک بزرگ‌تر جلوه کند. به جای این جملات به او بفهمانید که بزرگ‌تر بودن به‌معنای تواناتر بودن است و کمک کنید تا تکیه‌گاه‌های جدیدی برای خود پیدا کند و بتواند کارهایش را بدون کمک بزرگ‌ترها انجام دهد. البته در این مسیر مراقب باشید که هرگز جمله «تو دیگه بزرگ شدی، خودت انجامش بده» را به زبان نیاورید. همانقدر که دعوا میان کودکان زیاد است، عشق و بازی و دوست داشتن هم به وفور میان خواهران و برادران دیده می‌شود. بهتر است این لحظات را در هنگام دعوا به آنها یادآور شوید. همانطور که به او حق می‌دهید از دست خواهر یا برادرش ناراحت و عصبانی باشد. می‌توانید به او بگویید: «تو الان از داداشت ناراحتی اما یادت می‌آید دیروز چقدر با هم بازی کردید و خندیدید و بهتون خوش گذشت؟ مطمئن باش باز هم همون‌طوری می‌شه» بعضی از خانواده‌ها بر این باورند که والدین هرگز نباید در دعواهای کودکان دخالت کنند. اگر این باور را به شکل یک دستورالعمل کلی و همیشگی و غیرقابل انعطاف می‌بینید و عمل می‌کنید، باید بدانید که سخت در اشتباهید. همانگونه که نباید با شنیدن نخستین داد و فریادها به وسط معرکه رفت و میانجگیری کرد، نباید از دستورالعمل «دخالت نکردن دائمی» پیروی کرد. مهم این است که شما بدانید چه وقت باید مداخله کنید. شرایطی که در آن خطر خشونت جسمانی وجود دارد، نیاز به مداخله والدین دارد. زمانی که خشونت کلامی از بدوبیراه‌های رایج خواهر و برادرها فراتر برود و کار به تحقیر و بی‌ارزش کردن و حمله به هویت طرف مقابل برسد. زمانی که دعواهای تکراری و هرروزه، یک نفر را مغلوب و دیگری را غالب معرفی می‌کند، باید جلوی این زورگویی و زورپذیری همیشگی را بگیرید. کودکان، عدم‌دخالت والدین را نشانه تأیید آنها میدانند، بنابراین یکی تا ابد زورگو و دیگری تا ابد «تو سری خور» بار خواهد آمد.
گرداورنده : سارا گودرزی
