رابطه تنبيه بدني و دروغگويي بچه‌ها
پروفسور ويكتوريا تالوار از دانشگاه مك‌گيل و دستيارش پروفسور كانگ‌لي از دانشگاه تورنتو در مطالعات خود دو گروه از كودكان را در گروه سني سه و چهار ساله بودند در شرايط مختلف با هم مقايسه كردند. گروه اول در يك مدرسه خصوصي ثبت‌نام شده بودند كه اين مدرسه به روش‌هاي سنتي مثل استفاده از تركه و فلك براي تنبيه دانش‌آموزان اداره مي‌شد. گروه دوم نيز در يك مدرسه خصوصي ديگري ثبت‌نام شده بودند كه شيوه اداره آن با سيستم‌هاي آزادانه‌تر و بامقررات آسان‌تر بود.
رفتار تك‌تك كودكان به‌طور جداگانه در هر دو مدرسه تحت مطالعه قرار گرفت. به گزارش يونايتدپرس، در ادامه آزمايشات از كودكان خواسته شد در يك بازي «حدس بزن» شركت كنند. متخصصان كه در اين بازي با كودكان همراه بودند از آنها درخواست مي‌كردند وقتي در اتاق تنها هستند دزدكي به اسباب بازي‌اي كه داخل اتاق گذاشته شده بود، نگاه نكنند.
تقريبا اكثر كودكان وقتي تنها مي‌شدند به‌رغم توصيه متخصصان، اين كار را انجام مي‌دادند اما نتايج ارزيابي‌ها معلوم كرد كودكاني كه در گروه اول يعني در مدرسه خصوصي با روش سنتي و تنبيهي ثبت‌نام كرده بودند در پاسخ به اين سوال كه آيا دزدكي اسباب‌بازي را ديده‌اند، تقريبا همگي‌شان دروغ مي‌گفتند و جواب منفي مي‌دادند، در حالي كه كودكان در گروه دوم كه در مدرسه تنبيه نمي‌شدند، فقط حدود 50 درصد در مورد نگاه‌كردن به اسباب بازي دروغ مي‌گفتند
دپارتمان کودک و مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره احیا
