رشد زبان و گفتاردر کودکان و کودکان نا شنوا
صحبت کردن امری اکتسابی است و کودک از راه شنیدن , زبان ونمادهای محیط اطراف خود را یاد می گیرد و پس از آن قادر به تکلم می گردد. از این رو نخستین محیط آموزشی خانه ونخستین معلم کودک , مادراست وبه همین دلیل به اولین زبانی که فرد به وسیله ی آن تکلم می کند و ارتباط برقرارمی سازد , زبان مادری می گویند. نظر به اینکه بدون شنیدن , گفتار به وجود نمی آید , به همین دلیل کودکان ناشنوا قادر به تکلم نیستند ودر حیطه ی رشد زبان و گفتار , شدیدترین ضربه ها را متحمل می شوند.
شایان ذکر است که گفتارو زبان عمده ترین واثر بخش ترین وسیله ی ارتباطی وعاملی است که امکان رشد وتعالی توانایی های شناختی انسان را فراهم می کند. به جرأت می توان گفت کودکی که ناشنوا به دنیا می آید ویا پیش از فراگیری زبان مبتلا به آسیب شنوایی می شود , از نظر فرایند زبان وتفکر دچار اختلال می شود. زبان بر توانایی های هوشی , تفکر وحافظه تأثیری ویژه دارد و بی تردید میزان هوش با سطح زبان آموزی همبستگی مثبت دارد. ازاین رو , رشد کودکان با آسیب شنوایی از نارسایی های آنها در زبان آموزی نشأت می گیرد. بدون زبان می توان تصور کرد که تفکر و دیگر فعالیت ها و کنش های ذهنی در انسان وجود داشته باشد , ولی مسلمأ این گونه فعالیت ها وکنش ها در مراحل ابتدایی خود باقی می ماند و هرگز در سطح عالی پرورانده نمی شود. زبان تنها وسیله ی ارتباطی با دیگران نیست , بلکه وسیله ای است که کودک در شناخت جهان خارج وتنظیم رفتارهای خود از آن یاری می جوید و او را قادر می سازد که خود را در فعالیت های فردی وجمعی توصیف کند. گروهی از پژوهشگران بر این باورند که زبان و تفکر مستقل از یکدیگر هستند و افراد با آسیب شنوایی از لحاظ هوشی تفاوتی با افراد شنوا ندارند. با وجود این , پژوهش های اخیر بیانگر این حقیقت است که اگر چه زبان وتفکر ازیکدیگرمستقل نیستند , تفکر بدون زبان هم میسر است وفقدان زبان گفتاری تنها بر بخشی از توانایی های شناختی تأثیر می گذارد.
گردآورنده: سارا گودرزی
