رفتارهای اجتماعی اولیه در کودکان
کودک معمولا در دو ماهگی با دیدن چهره مادر یا پدر خود لبخند می زند. والدین که از چنین واکنشی شادمان شده اند دست به هر کاری می زند تا آنرا تشویق کنند. در واقع ، توانایی لبخند زدن در این سن و سال کم ممکن است به این دلیل تکامل یافته باشد که پیوند والدین و کودک را تحکیم می بخشد. معنای این لبخندها برای والدین این است که نوزاد آنها را می شناسد و به آنها عشق می ورزد ، و از این طریق والدین را تشویق می کند که در واکنش هایشان نسبت به او محبت بیشتری نشان دهند. وبه این ترنیب نظام تقویتی متقابلی از تعامل اجتماعی ایجاد و حفظ می شود.در سراسر دنیا ، نوزادان در سن و سال مشابهی شروع به لبخند زدن می کنند که نشانگر آن است که رسش نقش مهمی در تعیین آغاز لبخند زدن ایفا می کند. نوزادان نا بینا همزمان با نوزادان بینا در برابر صدای والدین لبخند می زنند و این امردلالت بر آن دارد که لبخند زدن پاسخی فطری است .
در سه یا چهار ماهگی ، نوباوگان افراد آشنای خانواده را می شناسند و آنها را بر دیگران ترجیح می دهند و با دیدن چهره یا شنیدن صدای آنها بیشتر لبخند می زنند یا غان و غون می کنند ، علاوه بر این در برابر افراد غریبه هم تا حدودی پذیرا هستند. اما در حدود 7 یا 8 ماهگی ، بسیاری از نوباوگان وقتی غریبه یی به آنها نزدیک شود ناراحتی و پریشانی آشکاری نشان می دهند و علاوه بر این هر وقت در محیط نا آشنا یا با فرد غریبه ای تنها بمانند به شدت ناراحت می شوند. کودکی که قبلا خونگرم و اجتماعی بوده و همیشه با خوشحالی از توجه مراقب خود استقبال می کرد، حالا هنگامی که والدینش می خواهند خانه را ترک کنند، به طور تسلی ناپذیر گریه می کندو پس از رفتن آنها نیز تا مدتی به گریه کردن ادامه می دهد. هر چند ، همه کودکان (اضطراب غریبه )را نشان نمی دهند ، ولی نوباوگانی که چنین اضطرابی را تجربه می کنند، تعدادشان از حدود 8 ماهگی تا پایان سال اول زندگی به صورت چشمگیری افزایش می یابد.به همین ترتیب ، پریشانی به خاطر جدایی از والدین بین 14 تا 18 ماهگی به اوج خود می رسد و سپس به تدریج کاهش می یابد ، طوری که کودکان سه ساله غالبا در غیاب والدین خود به اندازه کافی احساس امنیت می کنند و قادرند به راحتی با کودکان دیگر و بزرگسالان در تعامل باشند.
گردآورنده: سارا گودرزی
