با کودکان خود این کارها را نکنید! (1)
کودکان با کتابچه های راهنما بزرگ نمی شوند. کودکان نوپایی که سرشار از انرژی هستند و مشتاق به تجربه هر چیزی که شما به آنها ارائه می دهید، ممکن است در واقع به دنبال فریب والدین خود باشند. برخی از والدین حتی با وجود تجربه‌های بسیار در زمینه مراقبت از فرزندان، باز هم دچار اشتباهاتی می‌شوند. این مساله طبیعی است، چرا كه حتی هشیارترین و دقیق‌ترین پدر و مادرها نیز ممكن است برخی چیزها را فراموش كنند.
لازم است بعضی وقت‌ها والدین و بزرگ‌ترها مهارتهای تربیتی خود را بالا ببرند و اشتباهات مهم خود را بشناسند. این نوشتار برخی اشتباهات رفتاری و واکنشی را که از والدین سر می‌زند، متذکر می‌شود.
ـ تهدید کردن
آیا شما به‌دنبال راهی مطمئن و قطعی می‌گردید تا کودکتان به حرف شما گوش کند؟ مسلما ترساندن یا محروم کردن راهش نیست. با گفتن جملاتی مثل فردا تو را به پارک نخواهم برد یا برای خرید تورا با خود نمی‌برم نه تنها تاثیری ندارد بلکه بچه‌ها را برای انجام اشتباهشان لجوج تر می‌کند.
بهتر است به جای آن‌که برای مهار کردن فرزندمان او را بترسانیم کاری کنیم که او متوجه پیامد اشتباه رفتاری خود شود، مثلا به جای این که اینکه بگوییم دیگر تو را به پارک نمی برم، آن را به تعویق بیندازیم. انتظار کشیدن نتیجه کار خطای اوست که شاید بهتر او را متوجه رفتارش کند، زیرا کودکان هرگز دوست ندارند منتظر بمانند.
ـ حفظ نكردن حد و مرز‌ها و حريم خصوصي خود
داشتن حريم خصوصي يكي از نيازهاي اساسي افراد است. لازم است والدين براي خود حريم خصوصي داشته‌باشند و حد و مرز‌هاي آن را براي كودك مشخص كنند. مثلا لازم است وسايل شخصي شان قابل دسترسي براي كودكانشان نباشد، زمان‌هايي براي پرداختن به فعاليت‌هاي مورد علاقه خود و همسرشان داشته‌باشند. برخي والدين بين حريم خصوصي خودشان و فرزندشان مرزي قائل نيستند، اوقات خصوصي براي خودشان ندارند و هرگاه بخواهند با همسرشان دو نفره گفتگو يا تعامل كنند كودك شان در كنار آنها حضور دارد و در برخي موارد نيز كودك جريان تعامل دو نفره را برهم مي زند. اين يكي از خطاهاي شايع والدين است.
ـ محبت افراطي
ممكن است والدين تصور كنند كه بايد نهايت لطف و محبت را به فرزند خود داشته‌باشند به اين منظور به تمامي خواسته هاي آنها هرچند غيرمنطقي پاسخ مثبت مي‌دهند و يا براي اينكه آنها دچار استرس نشوند در محيط تربيتي قانون وضع نمي‌كنند و هيچ محدوديتي براي فرزند خود قائل نيستند. اين نوع تعامل با كودك خود منجر به شكل‌گيري بد رفتاري در كودك و يا تشديد بدرفتاري هاي قبلي مي‌شود و اصطلاحا كودك «لوس» بارمي‌آيد.
داشتن قوانين و وضع محدوديت‌هاي منطقي و متناسب با سن، براي كودك مي تواند منجر به احساس امنيت بيشتر در او شود. نشان‌دادن محبت و ابراز دوست داشتن نسبت به كودك از اصول اساسي و اوليه فرزند پروري است كه بايد در مورد همه‌ي كودكان و نوجوانان انجام شود ولي اين به‌معني افراط در محبت نيست. محبت كردن به اين معني نيست كه ما تمامي ناملايمات را از سر راه كودك برداريم و فضايي عاري از استرس را براي كودك فراهم نمائيم بلكه لازم است در عين محبت كردن، امكان مواجهه كودك با ناملايمات معمول زندگي و تجربه‌ي درجاتي از ناكامي را براي وي فراهم سازيم. اين تجربيات مي‌تواند منجر به رشد توانائي كودك براي سازگاري بيشتر شود. البته در اين موارد بايد به سن كودك و توانائي‌هاي ذاتي وي براي تحمل استرس نيز توجه نمود.
گردآورنده: فریبا نقدی
