نقش بازی در رشد ذهنی ، عاطفی کودکان
بازي و رشد ذهني : بازي امکان تجربه و تعامل‌هاي مستقيم با عوامل محيطي را براي کودک فراهم ميکند. بازي نه تنها بر رفتارهاي هوشمندانه و قابل مشاهده کودک اثر دارد، بلکه بر ساخت فيزيولوژيکي مغز او تاثير غير قابل انکار دارد. عملكرد كودكان از طریق اعمال روانی- حركتی برای رشد و تكامل ذهنی آنان امری حیاتی است كودك گیرنده طبیعی جستجوگر و كاشف و یك پردازش كننده اطلاعات است. اما باید امكاناتی برایش فراهم شود تا بتواند به اعمال یادگیری بپردازد با اشیا تعامل كند و حواس خود را ورزش دهد تا بتواند بر اساس توانائیهای بالقوه و قابلیت خود برای سازمان دادن به تجاربش، دنیای خارج را در ذهن خود بسازد بنابر این هرچه كودك یادگیرنده فعالتر باشد بیشتر یاد می گیرد و هر اندازه بیشتر یاد بگیرد هوش او بیشتر رشد می كند و هر اندازه كه هوش او بیشتر رشد كند بیشتر یاد خواهد گرفت. بازی واسطه یادگیری است. كودك در هنگام بازی، آزادانه آزمایش می كند و بر اساس نتایج آزمایش خود تجربه كسب می كند و از طریق بازی تجربیات خود را درونی می كند برای مثال كنجكاوی درباره آهنربا در پنج سالگی نگرش علمی را برای سالهای بعد می پروراند و یا به خوبی مطالعه جاذبه زمین- سیاره های در حال حركت و مشابه آن است.
بازي و رشد عاطفي : ميان 3 تا 7 سالگي ، کودک عواطف خود را آشکارا ابراز کرده ، به تدريج عواطف خود را شناسايي ميکند. مسلما بروز ناگهاني خشم و ترس در کودکان ميان 3 تا 7 ساله امري است عادي و ترس در کودکان اين گروه سني به علت نيروي تخيل بسيار فعال آنان است. ديگر اينکه مرتبا با اوضاع و موقعيت‌هاي تازه‌اي روبرو مي‌شوند که براي آنان ناآشنا است. بايد توجه داشت که بطور کلي محيطي که کودک در آن زندگي ميکند و نوع تجربه‌هايي که بدست مي‌آورد و چيزهايي که ياد مي‌گيرد، در کيفيت بروز عواطف کودک بسيار موثر است.
گردآورنده : سارا گودرزی
