راهکارهایی به والدینی که عنوان میکنند کودکشان دروغ میگوید
توجه به سن کودک: دروغگويي کودکان در حدود چهار تا پنج سالگي صرفاً شيوه اي براي بيان افکار يا دفاع از خود است. بنابراين تنبيه در اين سنين روش غير مطلوبي است. بهتر است که به جاي اين کار، به او آگاهي لازم براي تفکيک حقيقت از خيال را ارائه کنيم مثلاً بگوييد: “داستان زيبايي بود بيا آن را با هم بنويسيم تا براي بقيه هم بخوانيم. بعدش ببينيم کدام قسمت هايش در دنياي واقعي مي تواند اتفاق بيفتد و کدام قسمت هايش شايد فقط در ذهن ما باشد”.
مديريت در توجه به کودک: والدين نبايد در برابر حرف هاي غير واقعي کودک تنها شنونده باشند برعکس بايد به نحوي توجه را از کودک دريغ کنند و مشغول فعاليت ديگري شوند تا کودک دريابد که اين روش شيوه مطلوبي براي رفع نيازهايش نيست البته بايد خلاقيت کودک را مورد تقويت قرار دهند و از آن تمجيد کنند اما نسبت به دروغ ها با نهايت آرامش به کودک بفهمانند که رفتار مورد نظر والدين به چه صورت است.
برخورد عادلانه: وقتي براي رفتارهاي نامطلوب جزئي، کودک به شدت تنبيه مي شود و اين احساس در او شکل نمي گيرد که رفتارش به نحوي منصفانه مورد قضاوت قرار گرفته است دليلي براي راستگويي ندارد بنابراين تلاش کنيد که ضمن توضيح دلايل تنبيه شدن او، زياده روي نيز نداشته باشيد.
ارائه پاداش در قبال راست گويي: همان گونه که حذف پاداش ها يک رفتار منفي را کاهش مي دهد ارائه تقويت و پاداش نيز موجب ترغيب کودک به انجام يک رفتار خوب مي شود بنابراين به ياد داشته باشيد که تشويق رفتار مطلوب از تنبيه رفتار نامطلوب اهميت بيشتري دارد. به ويژه دريافت توجه کافي نياز کودک را تامين مي کند و او را از تمسک به شيوه هاي منفي براي کاهش تنش هايش بي نياز مي سازد. با اين حال چنانچه اين رفتار کودک در قياس با ديگر هم سالان بسيار متفاوت بوده و به دفعات روي داده است همچنين به ويژه اگر با پرخاشگري، ناسزاگويي و بي قراري شديد همراه باشد استفاده از راهنمايي حضوري يک روان شناس يا روان پزشک راهکار مناسب تري خواهد بود.
گرداورنده : سارا گودرزی
