بیماری اوتیسم در کودکان با علائمی مانند عدم واکنش به اسم خود و عدم تماس چشمی تا سن یک سالگی خود را بروز می دهد. همراه بودن تاخیر کلامی و اجتماعی، احتمال اختلالات اوتیستیک را مطرح می کند.
تشخیص اوتیسم مهم است چون اشتباه در تشخیص، منجر به درمان غیر موثر می گردد. از آنجا که کودکان مبتلا به اوتیسم به صداهای دور و بر واکنش نشان نمی دهند و صحبت نمی کنند، اولین تشخیص احتمالی در بیماران ناشنوایی است.
کودکان مبتلا به اوتیسم گاه مهارت های خارج از تصور دارند نظیر حافظه ی باور نکردنی یا توانایی اجرای موسیقی، این گروه را دانشمندان اتوستیکی گویند. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم، اختلالات عصبی و روانی همراه با اوتیسم دارند و یا تشنج در بیماران بسیار شایع است و هر یک از این موارد، درمان خود را می طلبند.
درمان اوتیسم
رفتار درمانی بطور جدی قبل از ۳ سالگی باید شروع گردد و هدف اصلی درمان باید روی پیشرفت کلامی و بهداشت روانی باشد. ارتباط تنگاتنگ والدین و پزشک متخصص بسیار مهم است. آموزش به والدین بسیار ضروری است. دراغلب موارد باید والدین تشویق شوند که کودک را در منزل نگهداری کنند. کلاس های آموزشی و اختصاصی برای کودکان باید گذاشته شود. برنامه ریزی جهت آموزش رفتار به والدین نیز باید انجام شود.
