اوتیسم معمولاً در یک سالگی -زمانی که تاخیر گفتاری، یا عدم علاقه به سخن گفتن در کودک خود را به روشنی خود را نشان می‌دهد- تشخیص داده می‌شود.
حدود ۷۵ درصد از والدین کودکان مبتلا به اوتیسم اظهار می‌کنند که از همان یک سالگی کودکشان نگران ابتلای او به چنین بیماری‌ای بودند.
یکی از اولین و واضح‌ترین علائم ابتلا به اوتیسم فقدان توجه مشترک است -درک دوجانبه هنگامی رخ می‌دهد که کودک از طریق ارتباط چشمی و بعد خیره شدن یا اشاره به آنچه که می‌خواهد به شما نشان دهد، ارتباط برقرار می‌کند- این حالت‌ها معمولاً بنیان زبان را تشکیل می‌دهند و حدود ۱۰ تا ۱۲ ماهگی رخ می‌دهند.
از نشانه‌های دیگر آن: وقتی کودک نسبت به صدا کردنش پاسخی نشان نمی‌دهد. کودک در هفت ماهگی وقتی او را صدا می‌زنید باید سرش را برگرداند و به شما نگاه کند.
سایر علائم هم ممکن است در کودک دیده شود. یک کودک عادی در ۱۸ ماهگی هنگام بازی از تخیل خود استفاده می‌کند. اما کودک اوتیسمی اسباب‌بازی‌هایش را به شیوهٔ خاص یردیف می‌کند.
عدم تکلم هم از نشانه‌های بارز آن هستند. حدود ۴۰ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم حرف نمی‌زنند و آن‌هایی هم که صحبت می‌کنند، ضمایر را اشتباه به کار می‌گیرند، تکیه کلام‌های غیر عادی دارند و یا حرف دیگران را تکرار می‌کنند که به آن پژواک‌گویی می‌گویند. بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم اصلاً نمی‌توانند کلمهٔ ساده را بگویند یا اگر این کلمات را ادا کنند، تنها آن را به عنوان یک برچسب استفاده می‌کنند و نمی‌توانند به سمت جمله‌سازی پیش بروند.
در آغاز یادگیری زبان حدود ۲۵ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم عادی است، اما بعداً این مهارت را به میزان زیادی از دست می‌دهند.
اوتیسم چگونه درمان می‌شود؟
به لطف افزایش آگاهی در میان والدین و پزشکان، اوتیسم زود‌تر تشخیص داده می‌شود و تشخیص زود هنگام به معنای درمان زود‌تر و افزایش شانس داشتن زندگی خوب برای این کودکان است.
تقریباً حدود ۳۰ درصد از کودکانی که در سن ۲ یا ۳ سالگی تحت معالجه قرار می‌گیرند، تغییرات چشمگیری در صحبت کردن و سطح IQ دارند و حتی می‌توانند در کلاس‌های عادی ثبت نام کنند.
روان‌شناس، متخصص مغز و اعصاب کودکان برای تشخیص اوتیسم کودک را معاینه کرده و با او مصاحبه می‌کند. آن‌ها برای درمان حداقل به یک متخصص دیگر نیز نیاز دارند؛ مانند: متخصص گفتار درمانی، کار درمانی و یا متخصص رفتار درمانی (که از طریق شکستن مهارت‌ها به گام‌های کوچک‌تر و تقویت رفتار مناسب از طریق دادن جایزه، آن‌هارا به کودکان می‌آموزد) یا شاید شامل هر سه این متخصصین شود.
اما والدین، رهبران اصلی تیم درمان هستند. آن‌ها هستند که دائم باید با استفاده از تجارب روزانه به آن‌ها بیاموزند. برای مثال ظرف غذا را دور از دسترس او قرار
دهند تا حرف بزند و غذا بخواهد. طبق اظهارات دکتر پوارز برخی از والدین در فراهم کردن محیط آموزشی واقعاً هنرمندانه عمل می‌کنند.
