بعد از طلاق دوره ای نامطمئن و بی ثبات برای کودکان است و وظیفه ما می باشد که امید به آینده را در آنها زنده نگه داریم و به آنها فرصت بدهیم تا اهداف و برنامه هایی برای خود تعیین کنند. در مقاله پشت نقاب کودکی مباحثی را در مورد وضعیت روانی کودکان در حین و پس از طلاق دنبال کردیم و اینک با ما بخوانید…
کودکان و آزادی
فرزندان ما نیز باید مسیر بازسازی را طی نمایند و برای آنکه خودشان باشند، آزادی را تجربه کنند تا از تمام نیازهای ناسالمی که رفتار فرد را کنترل می کند، برکنار بمانند.
آنها باید آزاد باشند تا در آینده در مورد ازدواج تصمیم بگیرند. به یاد داشته باشیم که هر کودکی یک انسان منحصر به فرد است. کودکان نیز مانند بزرگسالان انتظار دارند دیگران به آنها احترام بگذارند.
تفاوت نیاز آنها از سن، جنس، زمینه فرهنگی، تعداد فرزندان، خانواده، دوستان، همسایه ها، شرایط تحصیلی، ویژگی های شخصیتی و ماهیت جدایی والدین سرچشمه می گیرد.
کودکان، قوی تر از آن هستند که شما فکر می کنید و می توانند پا به پای شما مراحل بازسازی را طی کنند. پس به آنها کمک کنید تا با شما همراه شوند!
کاری کنید که او احساس نکند شما خیلی دور هستید. البته دیدار او بهترین موقعیت برای مطمئن کردنش از این که دوستش دارید، می باشد.
قبل از هر چیز به او نشان دهید که دوستش دارید و برای همیشه دوستش خواهید داشت. شما می توانید این کار را به طرق مختلف انجام دهید، مثلا می توانید هر روز با او تلفنی صحبت کنید.
از طرف دیگر کاری کنید که فرزندتان بتواند به راحتی با شما تماس برقرار کند. کاری کنید که او احساس نکند شما خیلی دور هستید. البته دیدار او بهترین موقعیت برای مطمئن کردنش از این که دوستش دارید، می باشد.
چند نکته کلیدى:
1. وقتی در شرایط دشوار تدارک طلاق هستید و در حالی که طلاق مراحل قانونی خود را می گذراند، همه تلاش خود را به عمل آورید که فرزندانتان را قبل از سایر موضوعات آماده کنید.
2. در صورت امکان، شما به تنهایی یا به اتفاق همسرتان درباره جدا شدن با فرزند یا فرزندانتان حرف بزنید.
3. به فرزندان خود بگویید و به آنها تضمین بدهید که جدا شدن از یکدیگر سببی نیست که فرزندان خود را فراموش کنید. به آنها بگویید که همچنان پدر و مادر آنها باقی می مانید.
5. به آنها نگویید که به زودی همه اختلافات حل می شود و آنها دوباره زندگی شاد و آرامی را شروع خواهند کرد.
6. به فرزندان خود توضیح دهید که هر اتفاقی بیفتد از آنها حمایت لازم به عمل خواهد آمد.
به فرزندان خود بگویید و به آنها تضمین بدهید که جدا شدن از یکدیگر سببی نیست که فرزندان خود را فراموش کنید.
پیوند عاطفی
کودک به تماس بدنى با والدین به ویژه با مادر علاقه مند است و این علاقمندى نوعى نیاز عاطفى را در وى نشان مى دهد. به عبارت دیگر تماس بدنى کودک، یک نیاز عاطفى صمیمانه است.
بر این اساس بغل کردن، در آغوش کشیدن، بوسیدن، دست گرفتن و از این قبیل و نیز اجازه دادن به کودک که به سوى والدین بیاید و آن ها را بغل کند از نمونه هایى است که مى تواند منجر به پیوند عاطفى و دلبستگى ایمن بین کودک و مادر شود.
تحقیقات نشان داده اند که هر اندازه دلبستگى ایمن بین کودک و مادر بیشتر شکل بگیرد، رشد عاطفى او بهتر خواهد بود و در مناسبات گوناگون زندگى و در تعامل هاى خود با دیگران موفق تر عمل خواهد کرد. البته این نکته را فراموش نکنیم که دلبستگى صرفا از تماس بدنى حاصل نمى شود اما این عامل یکى از مهمترین عوامل دلبستگى و پیوند عاطفى است.
نوجوانان و کودکان بزرگتر به راحتى خودرا در آغوش والدین قرار نمى دهند و کمى خجالت مى کشند. لم دادن به کودک در هنگام تماشای تلویزیون، فشردن دست او در موقع صحبت، و یا بازی کردن با موهای او می تواند در ایجاد پیوند عاطفی مفید باشد.
منبع:تبیان
ویرایش و تلخیص:آکاایران