کوچکهای بزرگنما
یکی از فاکتور های مهمی که وجود آن در کودکان منجر به موفقیت می گردد، داشتن عزت نفس است. کودکانی که برای خود ارزش قائلند و در مورد خود مثبت فکر می کنند در مواقع چالش برانگیز زندگی قدرت و ایستادگی بیشتری داشته و بهتر می توانند با تفکری واگرا (بدون تسلیم در برابر شکست و داشتن پشتکار) برای مشکلات مسئله گشایی کرده و از زندگی لذت بیشتری می برند. در مقابل، کودکان با حقارت درونی در مقابل مسائل متعدد قدرت دفاع نداشته و دچار استرس و اضطرابمی شوند و جملاتی چون ” من نمی توانم”، شما بیا کمکم کن”، “خیلی سخته”، حوصله ندارم”، و … را تکرار می کنند. اما به عنوان پدر و مادر از چه راههایی می توانیم در افزایش این عامل موثر باشیم.
در حد توانشان به آنها مسئولیت بدهید.
تجربه های موفقیت آمیز را در آنها تشویق و باز گو نمایید.
برای تلاش فرزندتان اهمیت قائل باشید و انگیزه کوشش را در او بپرورانید و از ایده آل گرایی در مورد نمرات بپرهیزید.
به مهارت ها و استعدادهایشان بها دهید و در جهت شکوفایی آن تلاش نمایید.
در شیوه های فرزند پروری با همسرتان هماهنگ باشید و نظرات متناقض را در حضور کودکان حذف کنید.
به احساسات او بها دهید و او را تشویق به بیان هیجانات و احساسات درونیش نمایید.
به او بفهمانید که دوست داشتنی است اما از حمایت افراطی بپرهیزید.
او را با احترام مورد خطاب قرار دهید.
کوچکهای بزرگنما
زمینه فعالیت در زمینه های مهارتی مورد علاقه کودک را فراهم کنید.
به نظرات کودک بها دهید و حتی الامکان به مرحله عمل برسانید.
برخورد منطقی با مسائل را به او بیاموزید و در امر و نهی ها توجیه های منطقی برای او داشته باشید.
برای تلاش فرزندتان اهمیت قائل باشید و انگیزه کوشش را در او بپرورانید و از ایده آل گرایی در مورد نمرات بپرهیزید.
در مواجهه با سئوالات کودک از طفره رفتن اجتناب کنید و پاسخ هایی متناسب با سن او تهیه کنید و حتی بستر را برای تفکر و کنجکاوی گسترش دهید.
از ارزش گذاری برای پیشنهاد راه حل ها اجتناب ورزید تا بارش مغزی متوقف نشود.
صبر و تحمل را به او بیاموزید و مورد تقدیر قرار دهید و انتظارات را متناسب با سن او تعدیل نمایید.
مسأله گشایی را در کودک پرورش دهید. او را با تفکر و پیدا کردن راه حل های مختلف برای برخورد با مسائل آشنا کنید.
از ارزش گذاری برای پیشنهاد راه حل ها اجتناب ورزید تا بارش مغزی متوقف نشود. در صورت بی خطر بودن، اجازه آزمایش راه حل های پیشنهادی را به وی بدهید. او را از پیامدهای تصمیمات آشنا کنید و به تفکر در مورد آن تشویق کنید.
در صورت رخ دادن مواقع بحرانی همراه با او در مورد پیشایندهای این اتفاق فکر کنید (چه کاری انجام دادی که او عصبانی شد) .
منبع: تبیان
دپارتمان کودک و مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره احیا