از دید بسیاری از پدر مادر ها بچه خوب اینگونه تعریف می شود :
آرام باشد ، مودب باشد ، حرف گوش کن باشد ، بازی آرام بکند ، در مهمانی اصلا شلوغ نکندو آرام و بی صدا بنشیند ، در پارک کنار دست والدین بماند و دست آنها را رها نکند ، خواسته های والدین را بی چون و چرا اطاعت کند ، زبان درازی نکند ، فحش بلد نباشد . به موقع بخوابد ، به موقع از خواب بیدار شود ، در طول روز آرام در اتاق خودش یا یک گوشه ار خانه تنهایی بازی کند و مزاحم والدینش و دیگران نباشد ، اسباب بازی های خود را خراب نکند و همیشه به همان شکل که والدین خریده اند نگه دارد ، اصلا تنقلات نخورد و روزی سه وعده همان اندازه که والدین غذا می خوند غذا بخورد. این نوع نگرش به تربیت به این مفهوم است که دنیای کودک برای مااهمیت ندارد و تنها آرامش خودمان است که مهم است .
حال ببینیم این کودکی را که تعریف کردیم در بزرگسالی چه نوع شخصیتی خواهد داشت :
در مدرسه قادر به دوست یابی نخواهد بود ، از همکلاسی های خود کتک خواهد خورد چون دفاع کردن را بلد نیست ، به راحتی گول می خورد ، نه گفتن بلد نخواهد بود ، آداب اجتماعی را بلد نیست ، خجالتی است ، توسط افراد جامعه مسخره می شود و هر کسی به او هر چیزی را بگوید گوش خواهد کرد . چنین انسانی علی رغم هوش بالایی که دارد بلوغ اجتماعی پیدا نکرده و انسان ساده ای است. در واقع شعور اجتماعی به این معناست که ما همه چیز بلد باشیم ولی بر اساس زمان و مکان از آن استفاده کنیم . در تقابل با افراد جامعه و به قول معروف سرد و گرم چشیدن است که انسان به شعور اجتماعی دست می یابد ، ترس والدین از اینکه کودک با اجتماع تقابل نداشته باشد باعث خواهد شد کودک به این شعور اجتماعی نرسد.
گردآورنده: سارا گودرزی
