دستگاه عصبی و فعالیت های حرکتی در نوزادان
بین مغز و نورون های نوزادان با بزرگسالان تفاوت های چندانی وجود دارد: (1) نوزاد به تولید سلول های عصبی جدید می دهد و این فرایندی است که تا ماه دوم تولد ادامه می یابد.(2) بیلیون ها سلول عصبی موجود به رسیده شدن ادامه می دهند.خصوصا دندریت ها رشد و تکامل می یابند و کارایی خود را در دریافت پیامها افزایش می دهند.(3) بسیاری از نورون های نوزاد هنوز با غلاف میلین پوشیده نشده که این حالت سبب فرار جریان عصبی ، پاسخ های پرشی و فقدان هماهنگی می شود. (4) نارسی مغز نوزاد قابل توجه و نواحی وسیعی از آن فاقد کارکرد لازم است . فعالیت مغز در ساقه مغز که کارکردهایی فیزیولوژیکی خودکار نظیر تنفس ، هضم غذا و بازتاب های مختلف را کنترل می کند،متمرکز شده است . قشر مغز یا سطوح بالاتر مغز که کنترل کارکردهای پیچیدهتر را در اختیار دارند در نوزاان کاملا نارس است که با گذشت زمان ، رشد و تکامل قشر مغز همگام با رسیده تر شدن نوزاد ، کارکرد ذهنی و حرکتی انعطاف پذیرتر و پیجیده تر را ممکن می کند.
هر چند نوزادان بازتاب های مختلفی دارند، ولی بر حرکات ارادی خود کنترل چندانی ندارند . بازوها و ساق هایشان می پرد و می لرزد ، و برای بردن انگشت یا دستشان به دهان مشکل دارند ، وقتی بیدار و در وضعیت خوابیده هستند ، حرکات موضعی تر اندام ها را انجام می دهند. رفته رفته ، با کسب کنترل بیشتر بر فعالیت عضلانی ، برای رسیدن به هدف خود حرکات اضافی کمتری انجام می دهند . مطالعات انجام شده بر روی رشد هماهنگی دست – دهان نشان می دهد که تماس دست با دهان در نوزادان تصادفی نیست بلکه به دلیل عدم مهارت کافی تصادفی به نظر می رسد. پس از دوره نوزادی رشد قابل توجهی در هماهنگی دست – دهان رخ می دهد . آموزش می تواند بر رشد حرکتی اولیه تاثیر بگذارد.
یکی از پژوهشهای انجام شده نشان داده که تمرین سبب تسهیل قدم برداشتن در شیر خواران 8 هفته ای و در نهایت شروع زودرستر راه رفتن بدون کمک می شود. به همین ترتیب نیز شیرخوارانی که تمرین نشستن را انجام داده بودند می توانستند طولانی تر از نوزادانی که این تمرین ها را دریافت نکرده بودند، قائم بنشینند.
گردآورنده:سارا گودرزی
