ارائه تحریکات محیطی و رشد ذهنی در کودکان
یکی از پیش نیاز های مهم رشد ذهنی ، پرورش کودکان در محیطی تحریک کننده هوش است . شیر خواران از همان لحظه تولد رفته رفته با جهان خود آشنا می شوند. اگر اشیای گوناگونی برای دیدن ، لمس کردن یا چشیدن ، صداهای مختلفی برای شنیدن و رایحه های مختلفی برای بوییدن در اختیار داشته باشند، بسیار بیش از مواقعی که مواجهه محدود با محرکها دارند، می آموزند . تحریک حسی در حینی که کودک برای گرفتن اشیا دستش را دراز می کند یا نخستین گام های خود را برمی دارد، یادگیری و هماهنگی حرکتی را تقویت می کند . تحریک شنیداری ، خصوصا مواجهه با واژه ها ، نیز رشد زبان و گفتار را تقویت می کند.
ولی آنچه کودکان می آموزند و میزان آن ، نه فقط به مقدار تحریک بلکه به سنخ ، تنوع ، شدت ، نظم ، مدت و زمان بندی آن نیز منوط است. کودکانی که مواد مناسب منظما در اختیارشان قرار می گیرد ، بیش از کودکانی که مواجهه محدودتری دارند از فعالیت های بازی گونه خود در طول زمان می اموزند.
کودکانی که به کاوش در محیط پیرامونشان ترغیب می شوند از کودکانی که فرصت چندانی برای حرکت به آنها آموزش می دهند و با آنها گفت و گوو بازی می کنند بیش از کودکانی که برای مدت های طولانی بدون تماس اجتماعی به حال خود رها می شوند ، یاد می گیرند. والدینی که فرزندانشان را با خود بیرون می برند، بسیار بیشتر از والدینی که به آنها اجازه نمی دهند هیچگاه از حیاط منزل خارج شوند، آگاهی و درک آنها را افزایش می دهند.
رشد ذهنی ممکن است وقتی با محیطی بارور روبه رو شود تسریع شود، اما وقتی کودک برای مدتی در محرومیت اقتصادی یا هوشی قرار می گیرد ، این رشد ممکن است متوقف و حتی معکوس شود.تردیدی نیست که مواجهه کردن کودکان با تحریک بیش از حد یا تجارب نا مناسب با سطح آنان کاملا محتمل است . برخی از والدین سخت می کوشند با ارتباط چهره به چهره توجه فرزند شیرخوار خود را جلب کنند، این کار آنها به اضافه بار اطلاعاتی منجر می شودو سبب می شود که کودک از نگاه آنها پرهیز کرده و روی بگرداند. کودکان تنها مقدار معینی از تحریک را تحمل می کنند و اگر تحریک بیش از آن باشد فراری می شوند و پاسخ نمی دهند.
گردآورنده : سارا گودرزی
