زمینه احساسی عاطفی کودک از کجا ایجاد می شود
از حدود پنج ، شش ماهگی کودکان متوجه حالات اطرافیان خودشان می شوند و به آنها واکنش نشان می دهند . کودک بعد از سه سالگی وقتی به او حرفی بزنید ولی حالت شما، نشان دهنده مطلب دیگری باشد کاملا متوجه این تفاوت و تضاد خواهد شد . آنها هرگز فریب نخواهند خورد وقتی احساس شما با گفته شما همخوانی نداشته باشد . کودکان تا پنچ ، شش سالگی اهمیت زیادی به مطالب کلامی نمی دهد بلکه برای کودک پیغامها و آنچه از طریق حس خودش دریافت می کند مبنای اصلی قضاوت او خواهد بود .
بهتر است که اگر غمگین هستیم یا خشمگین هستیم آنرا ابراز کنیم و وقتی که آن حالت برای ما برطرف شد اعلام کنیم که از آن حالت بیرون آمدیم تا کودک به حس و احساس خودش و شما اعتماد کند .
بچه ها معمولا حالات خوب یا بد را بیشتر از ده دقیقه در خود نگه نمی دارد . اگر به آنها فرصت داده شود از آن حال بیرون بیایند بیشتر می توانیم با آنها گفتگو کنیم و به آنها آموزش لازم را بدهیم. این در حالی است که اگر در حالی که آنها خشمگین و ناراحت هستند ، ما بخواهیم با توضیحات آنها را قانع کنیم یا آنها را مسئول ومقصر بدانیم به خشم آنها افزوده خواهد شد.
کودک از حدود چهار سالگی معمولا حس خود را پنهان می کند و کودک پنج ساله احساس خودش را با خودش متفاوت می بیند و به این نتیجه می رسد که حالی را که دارد نباید داشته باشد ولی توان دور کردن این حال و احساس را ندارد .
کودک در یک سال اول با حس خود دنیا را لمس می کند و از یک تا هفت سالگی علاوه برحس با هوش و تخیل خود دنیا را درک می کند . یعنی کودکی که به جهان محسوس توجه داشت اکنون با هوش خود موضوع ها را به میل و خواسته خود دگرگون می کند و از جانب دیگر با تخیل ، دنیایی را می سازد و وقتی که از این دنیا راضی نیست به جهان درونی خود پناه می برد .
پس آنچه به عنوان احساس ، عاطفه و هیجان وجود دارد نتیجه حس ، هوش و تخیل کودک است . به این معنا که کودک چیزی را می بیند یا می شنود و احساس خوب یا بدی می کند . به همین جهت از یک تا هفت سالگی کمک به تخیلات و تصورات کودک و رشد هوش به او کمک می کند که با جنبه های واقعی جهان و حالات درونی خود ارتباط برقرار کند .
گردآورنده : سارا گودرزی
