فلج مغزی چیست؟
معمولاً مادر اولین کسی است که متوجه میشود فرزندش در یادگیری مشکل دارد، خوب سرش را بالا نمیگیرد، خوب نمینشیند، خوب چهار دست و پا نمیرود و یا راه رفتنش مشکل دارد. تاخیر در مراحل رشد حرکتی بچه ( کنترل حفظ تعادل و قرار دادن اندام در وضعیت مناسب و توانایی های راه رفتن) ممکن است اولین علائم بیماری باشد که آنرا فلج مغزی یا Cerebral Palsy یا به اختصار CP مینامند.
یکی از کوچکترین و ناهمگون‌ترین طبقات کودکان استثنایی را، کودکان با معلولیت‌ها و بیماری‌های جسمانی تشکیل می‌دهند. برخی از این معلولیت‌ها و بیماری‌های جسمی بسیار واضح و برخی دیگر پنهان می‌باشند. فلج مغزی، عبارتست از ناتوانی در کنترل حرکات و وضع اندامی بدن بر اثر آسیب مغزی که این آسیب به‌طور معمول در حین فرایند تولد و یا مدت کوتاهی پس از آن رخ می‌دهد. محل آسیب‌دیده، نوع فلج مغزی را مشخص می‌کند.
فلج مغزی، به معنای معمولی کلمه یک بیماری به حساب نمی‌آید. فلج مغزی واگیردار نیست، پیشرفت نمی‌کند (البته در صورتی که معالجات درست نباشد، ممکن است عوارضی به وجود آید) و درمانی نیز ندارد. با وجود اینکه اغلب تصور میشود که این مشکل حرکتی، بر اثر آسیب‌های مغزی زمان تولد ناشی میشود؛ اما در واقع مکانیسم آن خیلی پیچیده‌تر می‌باشد. به منظور استفاده عملی می‌توان فلج مغزی را سندرومی دانست که دارای این علایم است: نابهنجاری‌های حرکتی، نابهنجاری‌های روانی، تشنج و اختلال‌های رفتاری ناشی از آسیب مغزی. یک فرد ممکن است تنها یکی از نقایص آسیب مغزی مثل نقص حرکتی را از خود بروز دهد، در حالی که دیگری ممکن است دارای ترکیبی از این علایم باشد. در تعریف فلج مغزی می‌توان چنین گفت: حالتی است که با خصوصیاتی نظیر فلج، ضعف، عدم هماهنگی و نابهنجاری‌های حرکتی همراه است. این علایم به علت صدمات وارده بر مغز کودک قبل از اینکه به رشد کافی برسد به وجود می‌آیند. این علایم ممکن است آن‌قدر خفیف باشد که تشخیصشان با اشکال صورت می‌گیرد، یا آن‌قدر عمیق باشند که فرد به‌طور کامل زمین‌گیر شود.
میزان بروز این اختلال ۱/۴ تا۲/۴ در هر هزار تولد زنده است.
گردآورنده : فریبا نقدی
