درخودماندگی
اختلالات نافذ رشد اولين بار در سال 1980 براي شرح گروهي از اختلالات بكار بردهشد كه با مشخصات اختلال در ايجاد روابط معمول بين فردي و اجتماعي و اختلال درفعاليتهاي تصوري imaginative و اشكال در به دست آوردن مهارتهاي گفتاري وغير گفتاري و تمايلات محدود به يك سري فعاليتها و علائق و تمايل به تكرار نمودن آنها تعريف مي شد.
درخودماندگی (Autism) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی) است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیر طبیعی مشخص می‌شود. علائم این اختلال تا پیش از سه سالگی بروز می‌کند و علّت اصلی آن ناشناخته‌است. این اختلال در پسران شایع تر از دختران است اختلال در سه سال اول زندگي شروع مي شود . اوتیسم اولین بار توسط دکتر لئوکانر گزارش شد. میل زیاد به جمع کردن و رویهم ریختن و یا به خط کردن قوطی ها و سایر اشیا حتی در سنین پایین ممکن است علایم اولیه مشخص کننده اوتیسم باشد
این اختلال بر رشد طبیعی مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. كودكان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در ارتباطات كلامی و غیر كلامی ، تعاملات اجتماعی و فعالیت های مربوط به بازی، مشكل دارند. این اختلال ارتباط با دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می سازد.
در بعضی موارد رفتارهای خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده می شود. در این افراد حركات تكراری (دست زدن ، پریدن) پاسخ‌های غیر معمول به افراد ، دلبستگی به اشیا و یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده می شود و ممكن است در حواس پنجگانه ( بینایی ، شنوایی ، لامسه ، بویایی و چشایی) نیز حساسیت های غیر معمول نشان دهند. هسته مركزی اختلال در اوتیسم ، اختلال در ارتباط است.
50% از كودكان اوتیستیك قادر نیستند از زبان به عنوان وسیله اصلی برقراری ارتباط با سایرین استفاده نمایند. عدم به كار بردن ضمیر “من” از ویژگی های كلامی این كودكان است. از مسائل دیگر تكلمی، تكرار كلمات و جملات اطرافیان است.
منابع:
http://www.tebyan.net
http://www.iranautism.com
http://fa.wikipedia.org
گردآورنده: فریبا نقدی
اختلال درخودماندگی
