ساختار مغز و فرزند پروری
والدین می خواهند فرزندان شان در زندگی شاد، رضایتمند، مسئول، مستقل وسالم باشند . از روابط اجتماعی لذت ببرند، با دیگران همدل باشند و با اعتماد بنفس بالا و خود پنداره ای قوی آینده ای روشن برای خود رقم زنند و زندگی توام با هدف و معنی را سپری کنند. اما والدین مجبور نیستند برای رشد و موفقیت فرزندشان وقتهای خاصی اختصاص دهند بلکه با استفاده از لحظات روزانه ی زندگی به آنها کمک می کنند تا به تواناییهای بالقوه خود دست یابند. تجارب زندگی بر ساختار مغز موثر است و مغز هدایت کننده ی این امر است که ما چه کسانی هستیم و در موقعیتهای گوناگون چه رفتارهایی انجام می دهیم. بنابراین داشتن چشم اندازی از مغز کودک و نوجوان به والدین کمک می کند فرزند خود را بهتر درک کنند و به موقیعیتهای دشوار موثرتر پاسخ گویند و بنیانی برای سلامت اجتماعی، هیجانی و ذهنی فرزند خود بنا سازند.
ساختار مغز و فرزند پروری
دانشمندان با کمک فناوری مغز نگاری، به این کشف بزرگ رسیده اند که مغز انعطاف پذیر است و از لحاظ فیزیکی نه فقط در دوره ی کودکی که در طول دوره ی زندگی تغییر می کند. وقتی چیزی را تجربه می کنیم، یاخته های مغز ما (نورون) برانگیخته می شوند و پیوند خود را با نورونهای قبلی رها کرده و پیوندی جدید با نورونهای دیگر ایجاد می کنند بنابراین موسیقی که می شنویم، کسانی که دوست داریم، کتابهایی که مطالعه می کنیم، و هیجانهایی که احساس می کنیم به طور عمیق بر رشد مغز ما اثر می گذارند. در کنار ساختار اولیه مغز و خلق و خوی ذاتی ما، پدر و مادرها در ایجاد تجربه هایی که به رشد مغز یکپارچه و تاب آور کمک می کند، نقشی ارزنده دارند.
ساختار مغز و فرزند پروری
کودکانی که والدین آنها در مورد تجربه ها و احساسهایشان با آنها صحبت می کنند، مغزی یکپارچه دارند و از منابع ذهنیشان با ظرفیت کامل استفاده می کنند. این کودکان هوش هیجانی طبیعی دارند که احساسهای خود و دیگران را بهتر درک می کنند. فرزندان رشد می یابند و مغز آنها منعکس کننده ی مغز پدر و مادرهای آنها می شود و هر چه پدر و مادر آگاه تر و از نظر هیجانی سالم باشند فرزندان به سوی سلامت حرکت می کنند. بنابراین یکپارچه کردن مغز خودتان یکی از غنی ترین هدیه هایی است که شما به فرزندتان می دهید.
شاید سوالتان این باشد یکپارچگی در مغز به چه معناست و چه تاثیری در فرزند پروری دارد؟ ادامه مبحث در نوشتار بعدی، با من همراه باشید.
اقتباس از نوشته های دانیل جی. سیگل
بهارک کوهستانی، روانشناس کودک و نوجوان
دپارتمان کودک و مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره احیا
