طبقه بندی اختلال افسردگی در کودکان
در حال حاضر رایج ترین نظام تشخیصی اختلال های افسردگی در کودکان، چهارمین مجموعه تجدیدنظر شده تشخیصی و آماری اختلال های روانی انجمن روانپزشکی آمریکا است.
بر خلاف دیگر اختلال ها (مانند اضطراب) شرط خاصی برای طبقه بندی نشانگان افسردگی که توسط کودکان تجربه می شود در قسمتی با عنوان «اختلال هایی که اولین بار در نوزادی، کودکی و نوجوانی مشخص می شوند» در DSM-IV-TR وجود ندارد. اما همان ملاک هایی که برای تشخیص افسردگی در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرد، برای کودکان نیز به کار برده شده اند، با این استثنا که اغلب تحریک پذیری به جای عاطفه افسرده در میان کودکان دیده می شود.
در DSM-IV-TR دست کم هفت اختلال وجود دارد که جزء اختلال هایی طبقه بندی می شوند که نشانگان افسردگی را در کودکان نشان می دهند. دو مورد از رایج ترین این تشخیص ها در کودکان عبارتند از: اختلال افسردگی اساسی، و اختلال افسرده خویی.
اختلال افسردگی اساسی شکل شدیدی از افسردگی تک قطبی است که با داشتن دست کم یک دوره افسردگی اساسی بدون نشانگان مانیک و هیپومانیک (شیدایی و شیدایی خفیف) مشخص می شود. برای اینکه یک کودک دوره افسردگی اساسی را داشته باشد، یا بدخلق تحریک پذیر ـ افسرده یا فقدان لذت ـ علاقه را در بیشتر فعالیت ها، لااقل به مدت 2 هفته تجربه کند، کودک باید دست کم باید از چهار نشانه از نشانه های زیر به صورت دایمی رنج ببرد: 1: اختلال در اشتها؛ 2: اختلال در خواب؛ 3: احساس بی قراری؛ 4: فقدان انرژی؛ 5: احساس بی ارزشی؛ 6: عدم تمرکز و ضعف در تصمیم گیری؛ 7: افکار مرگ. این نشانه ها باید موجب بروز اختلال و ضعف در عملکردهای احتماعی، تحصیلی و حوزه های مهم زندگی فرد شود.
بر خلاف اختلال افسردگی اساسی، اختلال افسرده خویی شدت کمتری داراد، اما مزمن تر است و از راه خلق افسرده طولانی مدت مشخص می شود. برای اینکه یک کودک مبتلا به اختلال افسرده خویی تشخیص داده شود، باید دوره یکساله ای را در آن خلق او به طور مسلطی افسرده یا تحریک پذیر باشد، تجربه کند.
گردآورنده: فریبا نقدی
