بازی چیست؟ – بخش اول
بهترین راه آموزش به کودکان از طریق بازی است اما هر بازی نه. بازی کردن که مبتنی بر آموزش باشد پنج تا ویژگی اصلی دارد یکی اینکه هدف بازی جوری نباشد که کودک متوجه شود که قرار است در ان یادگیری خاصی انجام شود یعنی اگر کودک شما متوجه شود که قرار است در این بازی یاد بگیرد که چگونه مسواک بزند هیچ وقت با شما بازی نمی کند هیچ زمانی هم این بازی به کودک شما یاد نمی دهد که چگونه مسواک بزند
پس بازی یک ابزار برای آموزش است اما به شرطی که کودک سرگرم بازی کردن شود و خیلی متوجه نشود که بازی هدف خاص دارد نکته ی دوم آن این است که بازی باید دواطلبانه باشد کودک را مجبور به انجام یک بازی نمی کنیم زمانی که دارد یک بازی انجام می دهد ما نمی رویم از آن بازی جدایش بکنیم و بگوییم بیا من می خواهم یک بازی بهتر به تو نشان دهم و زمانی که کودک بگوید نه من می خواهم همان بازی خودم را انجام بدهم
بازی چیست؟ – بخش اول
مثلا داشتم رباط درست می کردم، داشتم پازلم را درست می کردم یا داشتم فیلم نگاه می کردم بگوییم نه بیا این بازی را انجام بده این بازی بهتر است قبول کن! پس به هیچ وجه کودک را مجبور به انجام بازی نمی کنیم قوانین بازی باید منعطف باشد می توانیم قوانین بازی را تغییر بدهید به شرطی که قوانین جدید را همه متوجه بشوند و بتوانند قبول کنند پس نگوییم بازی قانونش همین و لاغیر اگر کودک می گوید به این شکل باشد با یکدیگر بحث کنید و اگر دلایلش منطقی بود قبول کنید اگر نه باید به زبان خود کودک او را قانع بکنید که قوانین بهتر است که اینطوری باشد
بازی واکنش های عاطفی کوتاه مدت را باید در پی داشته باشد منظور از واکنش های عاطفی مثل امید، خشم، ترس، خوشحالی، ناراحتی، ممکن است این حس ها خیلی قوی شود و کودک واقعا خیلی آشفته شود ولی همین می تواند به کودک کمک کند که از طریق اینکه فقط این یک بازی است و قرار نیست بعدش اتفاق خاصی بیفتد کم کم مقابله با هیجانات و احساسات منفی اش را یاد بگیرد و سعی کنید که در بازی ها خلاقیت داشته باشید هرچی روش های بیشتری را استفاده بکنید ان آموزشی که درواقع هسته ی اصلی بازی است ماندگار تر خواهد بود.
نویسنده: منا سمیعی سنجانی
دپارتمان کودک و مرکز خدمات روانشناسی و مشاوره احیا
